Page 29 - ARALIK sayısı

Esra KURT 11 /B ÖYKÜ

YALNIZLIK

Bugün de okul için erkenden uyandım.
Mutsuzdum her zamanki gibi kendimi toparlayıp
insanlarla dolu olan sevilenlerin mutlu olduğu
sevilmeyenler ise yalnızlığa terk edildiği okula
gittim ve derse başladım.
-Fatma!

-Burada! dedim, beni sevmeyen insanların bakışları
altında korkarak.
Çok yalnız biriydim, on yedi kişilik bir sınıfta yoktu
kimsem, halimi hatırımı soracak yoktu ama
düşmanlığa gelince çoktu. Her günüm kavgalı
geçerdi, sabır göstermeye çalışırdım ama yalnızlık
yükünün altında bu çok zor gelirdi. Dayanılmaz
acılardan biriydi. Zorluklara rağmen içimde her
zaman bir umut beslerdim. Bu umut olurdu beni
uçurumdan çeken; bu umut olurdu karanlıkları
aydınlatan. Bu şekilde büyümemi sağlayan da
benim bu duygum oldu zaten. Zordu yaşadıklarım.
Şu hayatta, beni sevenin bir ailem bir de Allah
olduğunu düşünüyordum. Yalnızlıkta ustalaştığımı,
artık üzülmem gerektiğini düşünüyordum; yani
öyle zannediyormuşum onu zaman gösterdi. O
gün, okulda zaman yine aynı şekilde geçiyordu
Sınıfın kalabalığına rağmen kendimi sanki bir

adada kalmış gibi hissediyorum. İnsanlar
birbirleriyle konuşuyor, buluşuyordu; ama benim
içimdeki boşluk hissi hiç eksilmiyordu. Çevremdeki
herkesin kendi dünyasında, kendi mutluluğu
olduğunu görmek, beni daha da üzüyordu. Öğle
arası geldiğinde, bahçede tek başıma yürüyordum.
Kimse benimle gelmek istemedi, kimse yanımda
durmadı. Bir an, gözlerim uzaklarda bir noktaya
odaklandı ve içimdeki bu boşluk hissi daha da
derinleşti. Yalnızlık ,adeta vücuduma bulaşmış bir
mikrop gibiydi, beni her gün hastalandırmaya
devam eden. Birden arkamdan bir ses duydum.
-Merhaba, yalnız mı yürüyorsun?
Sesi duyduğumda, içimde bir

28