Page 30 - ARALIK sayısı

Sesi duyduğumda içimde bir bir şeylerin
kıpırdadığını hissettim. Dönüp bakınca, sınıf
arkadaşımla karşılaştım. O, genelde sessiz biriydi
ama bugünün farklı olduğunu belli ediyordu.
-Yalnızım, dedim sesim biraz titreyerek. Ama

alıştım.
O, hafifçe gülümsedi ve
-Bazen yalnızlık zorlayıcı olabilir, dedi. Ama
unutma, bazen insanlar sadece sessizce seni
izliyor, desteklemek için değil ama seni fark etmek
için. Yalnız hissettiğin anlarda bile, seni gözleyen
birileri vardır.
Bu sözler, beni bir an duraklattı. O kadar uzun
zamandır yalnız hissetmiştim ki birinin böyle basit
bir şekilde fark ettiğini duyduğumda, içimdeki
boşluğu biraz olsun hafifleten bir şeyler oldu.
İnsanlar arasında kaybolmuş gibi hissetmek bu
kadar basit bir cümle ile değişebilirdi.
-Teşekkür ederim, dedim.

Gerçekten kalbimden gelerek teşekkür ettim.
Bazen... Sadece biriyle konuşmak bile fark
yaratıyor.
O günden sonra yalnızlıkla başa çıkmak bir nebze
daha kolaylaşmıştı. Sadece başkalarının yanında
olmak veya kimseyle derin bir sohbete girmeye
gerek yoktu; bazen sadece var olmak, birinin
varlığını paylaşmak, o yalnızlık yükünü
hafifletebiliyordu. Her şey bir anda değişmedi tabii
ama adım adım tek başıma geçirdiğim günler daha
az karanlık, daha az soğuk olmaya başladı. Kendimi
daha az yalnız hissetmeye başladım. Belki de
gerçek güç yalnız kalmak da değil, yalnız kalırken
hâlâ umut besleyebilmekten geçiyordu. Yavaşça, o
karanlık günler geride kalmaya başladı. Biliyorum,
hayat hâlâ zorluklarla dolu; ama artık yalnız
değilim.
Bir adım daha attım hayata, başka bir insanın

gülümsemesiyle; hayata daha yakın hissediyorum
kendimi.
Zorluklar, belki de o anların içinden geçerek
gerçek gücümüzü bulmamızı sağlıyor. Bunu, şimdi
daha iyi anlıyorum.

29